“Όταν γεννήθηκε έλαμψε ο κόσμος τους. Η μητέρα του σταμάτησε να εργάζεται για να αφοσιωθεί στην ανατροφή του. Ο πατέρας του δεν προλάβαινε πια να πάει στο γήπεδο, όπως παλιά, για να είναι κοντά του. Είχαν δομήσει την ζωή τους γύρω από εκείνον.
Η δική του ζωή ήταν και δική τους. Μεγαλώνοντας έλεγαν σε φίλους “είμαστε στην πρώτη δημοτικού”, “πήγαμε πια γυμνάσιο” και “δίνουμε πανελλήνιες φέτος”. Έπειτα, πέρασε στην σχολή που ήθελε και κάπου εκεί άρχισε να κάνει τα δικά του βήματα χωρίς εκείνους. Πέρασε σε ένα πανεπιστήμιο εκτός Αθηνών και έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διαιωνίσουν το “εμείς” με τακτικές επισκέψεις για να τον δουν και να του πάνε φαγητό. Κάθε Κυριακή η μητέρα του γύριζε κλαίγοντας στην άδεια τους πια φωλιά με μόνη της παρηγορια ότι το παιδί της θα έτρωγε από το φαγητό της.
Έπειτα παντρεύτηκε και έκανε την δική του οικογένεια. Στα μάτια τους όμως ήταν ακόμη το παιδί που έτρεχε να τους αγκαλιάσει όταν γύριζε από το σχολείο.
Κάθε Κυριακή έβαζε τα καλά του και πήγαινε για φαγητό στο πατρικό του. Δεν είχε πάντα διάθεση αλλά αισθανόταν την υποχρέωση να το κάνει για να τους ευχαριστήσει. Όταν έφτανε δεν έχουν πολλά να πουν, περιορίζονταν σε επιφανειακά θέματα και συζητήσεις γύρω από το φαγητό. Κάθε Κυριακή οι γονείς του άρχιζαν τις ετοιμασίες για να υποδεχτούν τον γιο τους. Δεν ήταν λίγες φορές που ήταν κουρασμένοι μα θεωρούσαν ότι με αυτό τον τρόπο τον φροντίζουν. Όλες οι ημέρες πριν από την Κυριακή έμοιαζαν να είναι κενές και ανιαρές και όταν πια ερχόταν η ώρα να φύγει θλίβονταν επιστρέφοντας στην άδεια καθημερινότητα τους”.
Συχνά οι γονείς δυσκολεύονται να διαχειριστούν την “άδεια φωλιά” στην οποία βρίσκονται έπειτα από την ενηλικίωση των παιδιών τους εφευρίσκοντας τρόπους να την γεμίσουν μη βλέποντας ότι τα παιδιά τους είναι πια ενήλικες. Και ως ενήλικες έχουν άλλες ανάγκες και άλλα ενδιαφέροντα. Οι γονείς από την άλλη βρίσκονται με ελεύθερο χρόνο, που δεν ξέρουν πως να τον αξιοποιήσουν επιλέγοντας συχνά να τον αφιερώσουν και πάλι στα παιδιά τους είτε προς τα ίδια είτε μέσα από το μεγάλωμα των εγγονιών.
Όμως όλες αυτές οι ενέργειες συχνά δεν αρκούν για να καλύψουν το κενό, που έχει δημιουργηθεί στη ζωή τους. Και αυτό γιατί υπάρχουν γονείς που ζουν μέσω των παιδιών τους ελαχιστοποιώντας την προσωπική τους ζωή ως άτομα και ως ζευγάρι, καθώς και τα δικά τους ενδιαφέροντα.
Μα ποτέ δεν είναι αργά για να τα φέρουν και πάλι στην επιφάνεια έχοντας έτσι την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους, καθώς και συναντηθούν εκ νέου με τον σύντροφό τους και με τα ενήλικα πλέον παιδιά απολαμβάνοντας μια μη εξαρτητική σχέση.
Αυτό θα βοηθήσει και τα ενήλικα πλέον παιδιά τους να απελευθερωθούν από ενοχικές συμπεριφορές που οδηγούν σε μηχανικές ενέργειες προς εξιλέωση από τους γονείς. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν ως αποτέλεσμα να χάνουν και οι δύο πλευρές την ευκαιρία μίας αυθεντικής και άνευ όρων συνάντησης.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια