Αγαπημένο μου παιδί εδώ και καιρό μου ζητάς διακαώς έναν αδερφό ή κατά προτίμηση μία αδερφή, για να έχεις παρέα, γιατί νιώθεις μοναξιά. Σκέφτηκα πολύ, πάλεψα με τις ενοχές μου, αναρωτήθηκα ποιο είναι το σωστό και απάντηση δεν βρήκα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι σκέφτομαι να φέρω στον κόσμο έναν νέο άνθρωπο για να κάνει παρέα σε κάποιον άλλο. Ακόμη και αν αυτός ο άλλος είσαι εσύ, ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου, και πάλι δεν το θεωρώ δίκαιο. Με αυτό το δεδομένο αποφάσισα να σου πω και την δική μου οπτική.
Θέλω λοιπόν να σου πω ότι ένιωσα και νιώθω μεγάλη χαρά και πληρότητα από όταν ήρθες στην ζωή μου, με αποτέλεσμα όλες μου οι πράξεις και κινήσεις να είναι με γνώμονα το δικό σου καλό. Ωστόσο, γνωρίζοντας ότι δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι γνωρίζεις όλες τις διαστάσεις της αδερφικής σχέσης θα ήθελα να γνωρίσεις όλες τις πλευρές.
Σίγουρα ένα αδερφάκι δίνει την δυνατότητα να έχεις παρέα, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι θα ταιριάξεις με αυτό τον νέο άνθρωπο και ότι θα έχετε τα ίδια ενδιαφέροντα. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο να ταιριάξετε και να κάνετε παρέα και όλα θα είναι περίπου όπως τα υπολογίζεις. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα να μην γίνει αυτό, και να νιώθεις και πάλι μοναξιά. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σου πω ότι όλοι οι άνθρωποι, και εγώ μαζί, νιώθουμε συχνά μοναξιά ακόμη και αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας. Αυτό που απαλύνει την μοναξιά είναι να μπορούμε να μοιραστούμε τις ανάγκες μας με εκείνους που θα επιλέξουμε, να μπορούμε να μοιραστούμε την θλίψη και τον πόνο μας με εκείνους. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να απολαμβάνουμε την μοναχικότητα χωρίς να νιώθουμε μοναξιά. Τώρα ποιους θα επιλέξουμε για να μοιραστούμε την χαρά και την θλίψη μας είναι δικό μας θέμα και δεν αφορά απαραίτητα τις σχέσεις αίματος.
Αυτά όλα σκέφτομαι όταν μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ μήπως πρέπει να δεχτώ την πρόκλησή σου και θα ήθελα πραγματικά να πιστέψεις ότι δεν πρόκειται για μία εύκολη απόφαση για μένα. Φοβάμαι πολύ τον τοκετό, φοβήθηκα ιδιαίτερα τον τοκετό και κατά την γέννησή σου. Μπορεί να σκεφτείς ότι είμαι αδύναμη, μα στην όποια απόφαση είναι ιδιαίτερα σημαντικό να συμπεριλάβω τις δικές μου σωματικές και ψυχικές δυνάμεις και αντοχές και αυτό θα ήθελα να κάνεις και εσύ για τον εαυτό σου. Να ορίζεις τις επιλογές σου και να μην παρασύρεσαι να ζεις τα όνειρα άλλων αν δεν μπορείς ή δεν θες να τα σηκώσεις.
Θα ήθελα λοιπόν σε αυτό το σημείο να μοιραστώ μαζί σου ότι και μόνο η σκέψη ενός δεύτερου τοκετού μου προκαλεί φόβο. Ξέρω θα μου πεις όταν μεγαλώσεις ότι αυτό ίσχυε και στην δική σου περίπτωση μα δεν δίστασα. Αυτό που μου έρχεται αυθόρμητα να σου απαντήσω ήταν ότι τότε δεν γνώριζα την διαδικασία και ίσως ο φόβος του άγνωστου να μην με επηρέασε ακριβώς επειδή ήθελα πολύ να σε φέρω στον κόσμο. Τώρα όμως αυτός ο φόβος είναι φόβος γνωστός, που έχω βιώσει και εσύ πια είσαι εδώ μαζί μου. Γνωρίζω πως ίσως αυτό σου ακουστεί εγωιστικό, μα εγωιστικό δεν είναι και να πάρω μία τέτοια απόφαση για να σου κάνω ένα μωρό δώρο σαν να σου έπαιρνα ένα παιχνίδι; Πριν λοιπόν καταλήξω σε μία απόφαση, γιατί αυτή η απόφαση όσο άδικο και αν ακούγεται είναι μία απόφαση που καλούνται να πάρουν οι γονείς, θα ήθελα να σου περιγράψω την στιγμή και τις στιγμές μετά την πρώτη χαρά που θα λάβεις, όταν ακούσεις ότι θα αποκτήσεις το πολυπόθητο αδερφάκι. Σε περίπτωση εγκυμοσύνης δεν θα μπορώ να σε παίρνω πια τις αγκαλιές που σε έπαιρνα και να σε σηκώνω, μπορεί να νυστάζω αρκετά και να πρέπει να κοιμάμαι νωρίτερα. Όταν πλέον θα έρθει σε αυτό τον κόσμο θα χρειαστεί πιθανόν να σε παραμελήσω, που δεν το επιθυμώ καθόλου, γιατί θα είναι ένας μικρός άνθρωπος που θα εξαρτάται πλήρως από εμένα και το μπαμπά σου. Ίσως δεν θα είμαι πάντα σε θέση να κοιμάμαι δίπλα σου πριν σε πάρει ο ύπνος, να πρέπει να μειώσω τις ιστορίες που σου λέω κάθε βράδυ γιατί το μωρό θα κλαίει και θα πρέπει να είμαι κοντά του. Για αρκετό καιρό δεν θα μπορείς να παίξεις μαζί του, γιατί μπορεί όλα τα μωρά να μοιάζουν συχνά σαν ζωντανές κούκλες, μα είναι άνθρωποι όπως εσύ και εγώ και έχουν τον δικό τους ρυθμό ανάπτυξης και τις δικές τους ανάγκες.
Ζητώ συγνώμη μα δεν ξέρω πως να φροντίσω έναν άνθρωπο αφήνοντας αναγκαστικά έστω και για λίγο κάποιον άλλο χωρίς την φροντίδα που θα ήθελα να του προσφέρω, ειδικά όταν αυτός ο άλλος είσαι εσύ. Γνωρίζω ότι αυτή είναι μία δική μου δυσκολία, που δεν είσαι υποχρεωμένο να σε ενδιαφέρει, μα ξέρω πως αν τελικά η δυσκολία αυτή δεν έχει την κατάλληλη διαχείριση από πλευράς μου δεν θα είσαι ευτυχισμένο και αυτό δεν το θέλω σε καμία περίπτωση.
Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα να σου πω πως όποια απόφαση και να πάρουμε εγώ και ο μπαμπάς σου και όποια και αν είναι η εξέλιξη, εφόσον αυτό που έχω μάθει είναι ότι η ζωή δεν είναι παρά διαχείριση της αβεβαιότητας χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, θα το κάνω με γνώμονα το καλό και των τριών μας.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια