Μας φέρνει συχνά σε άβολη θέση, μα η καταστολή του μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να μπλοκάρει το συναίσθημα του θυμού. Ο οργανισμός όμως θα προσπαθήσει να εκτονώσει με άλλον τρόπο την καταπιεσμένη ενέργεια με στόχο την αυτορρύθμιση και την επαναφορά της ισορροπίας. Έτσι, ένα παιδί που έχει μπλοκάρει το συναίσθημα του θυμού ως μη αποδεκτή συμπεριφορά, μπορεί συχνά να παραπονιέται για πονοκεφάλους.
Πώς όμως οδηγούμαστε σε αυτό το αποτέλεσμα; Όταν ένα μικρό παιδί θυμώνει, δεν είναι σε θέση ακόμη να γνωρίζει ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος για να το εκφράσει ούτε έχει ακόμη αναπτύξει επαρκές λεξιλόγιο με αποτέλεσμα αντί να πει "έχω θυμώσει επειδή φύγαμε από την παιδική χαρά" να πει φωνάζοντας "σε μισώ". Αν εκείνη την στιγμή ο γονιός, ο σημαντικός άλλος, από τον οποίο εξαρτάται πλήρως ένα παιδί, απαντήσει με οργή και φωνές "Εμένα δεν θα μου ξαναμιλήσεις ποτέ έτσι", το παιδί πιθανότατα θα φροντίσει να συμμορφωθεί από φόβο μην χάσει την αγάπη του γονιού. Αν τέτοια περιστατικά επαναληφθούν, θα μάθει σταδιακά να μην εκφράζει τον θυμό του, εφόσον θα θεωρεί ότι είναι ένα συναίσθημα που το οδηγεί σε μπελάδες κι ας μην είναι το συναίσθημα που προκάλεσε την αντίδραση του γονέα, αλλά ο τρόπος έκφρασης του. Όταν όμως αυτό δεν εκφράζεται ξεκάθαρα από τον γονιό, δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί από μόνο του.
Αν λοιπόν ο γονιός αντέξει να "τον μισεί" το παιδί του για μία στιγμή και σταθεί κοντά του για να το βοηθήσει να δώσει νόημα στο συναίσθημά του, με αυτό τον τρόπο θα του δείξει ότι ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα εστιάζοντας παράλληλα σε τρόπους εκτόνωσης του που δεν θα έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις σε εκείνο ή τους γύρω του.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια