Ας επιλέξουμε να είμαστε δίπλα στον άνθρωπο, όχι απέναντι
Είμαστε θυμωμένοι. Όπως σε όλες τις στιγμές κρίσεων, εμφανίζεται η πόλωση να λύσει δια μαγείας αυτό που δεν αντέχουμε. Να ρίξουμε κάπου την ευθύνη, να βρούμε ένα στόχο για να εκτονώσουμε τον θυμό μας.
Μα δεν στεκόμαστε να δούμε τι είναι αυτό που μας ενώνει όλους, και δεν είναι άλλο από τον φόβο.
Ο φόβος της μοναξιάς: ο Κώστας ζει μόνος του, βγαίνει συχνά. Δεν μπορεί να μένει κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Θέλει να περάσει χρόνο με τους φίλους του, να διασκεδάσει, να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Μα τώρα, δεν μπορεί παρά να μείνει σπίτι και να προσπαθεί να δει πώς θα περάσει ο χρόνος.
Ο φόβος της απόρριψης: Η Μαρία και ο Γιώργος γνωρίστηκαν πριν λίγο καιρό. Από ότι φαίνεται θα κάνουν καιρό να ιδωθούν. Τρέμουν και οι δύο στην ιδέα μήπως αυτό που ζουν ξεθυμάνει από την απόσταση, αφού μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται.
Ο φόβος της απώλειας: Η Ελίνα και ο Πέτρος έχουν αγωνία για τον μικρό τους. Πρόσφατα ολοκλήρωσε τις χημειοθεραπείες και εύχονται με όλη τους την καρδιά να μην έρθει ο ιός στο δικό τους σπίτι, στο δικό τους παιδί. Όχι και αυτό.
Ο φόβος της ανεργίας: η Κατερίνα, ο Νίκος, η Ελένη εργάζονται σε μία καφετέρια. Κάποιοι έχουν οικογένεια, κάποιοι όχι. Έχουν μπει σε αναστολή, οπότε για όσο διαρκέσει το lockdown πρέπει να βρουν πως θα επιβιώσουν.
Ο φόβος της ευθύνης: η Λίνα είναι γιατρός. Τρέμει και μόνο στην ιδέα ότι ίσως χρειαστεί να επιλέξει σε ποιον ασθενή θα δώσει την ευκαιρία να παλέψει για την ζωή του.
Ο φόβος της ανελευθερίας: ο Γιώργος δεν αντέχει και μόνο στην ιδέα να μην μπορεί να κάνει ό,τι τον ευχαριστεί. Έχει παλέψει πολύ για την αυτονομία του και τώρα όλες οι εναλλακτικές, που είχε πασχίσει τόσο για να αποκτήσει, εξαφανίζονται. Και αν αυτό κρατήσει για πάντα;
Ο φόβος της κοινωνικής αποστασιοποίησης: ο Φάνης και η Μαριέττα είναι μαθητές δημοτικού. Μέχρι πέρυσι έπαιζαν με τους φίλους τους στα διαλείμματα, μοιράζονταν το φαγητό τους, αντάλλασσαν μολύβια και αυτοκόλλητα, πήγαιναν σε πάρτυ, αντάλλασσαν επισκέψεις. Τώρα, αυτά έχουν σταματήσει, και αν όχι όλα, θα σταματήσουν σύντομα. Μετά το σχολείο θα είναι σπίτι με τους γονείς τους μέχρι την επόμενη μέρα που θα δουν τους φίλους τους πίσω από τις μάσκες.
O φόβος της καταστροφής: Ο Σταύρος έχει ένα μαγαζί με ρούχα. Το τελευταίο διάστημα έχει δει το τζίρο του να μειώνεται κατακόρυφα. Οι κοινωνικές εκδηλώσεις έχουν μειωθεί. Ποιος θα πάρει καινούρια ρούχα, ποιος θα πάει σε κάποια γιορτή και θα αγοράσει δώρο; Και τώρα, είναι σίγουρος “Αυτό θα μας τελειώσει”.
Ο φόβος του θανάτου: η Μαρία είναι 75 χρονών, μία ηλικιωμένη κυρία που έχει να δει αρκετούς μήνες τα εγγόνια της. Ξέρει ότι για κάποιους είναι πολύ μεγάλη, και ίσως η ζωή της για κάποιους δεν έχει σημασία. Μα για την εγγονή της είναι η γιαγιά, η γιαγιά που της στέρησε η πανδημία και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μείνει υγιής, για να ξαναδεί το γελαστό της πρόσωπο γυρίζοντας από το σχολείο κάποια μέρα.
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ άπειρον με αμέτρητες προσωπικές ιστορίες και φόβο. Φόβο που δεν μοιράζεται και σύντομα μετατρέπεται σε θυμό. Μα ο φόβος είναι εκεί, παραμένει και μεγαλώνει.
Όλοι χάνουν ή φοβούνται μη χάσουν κάτι από αυτή την συνθήκη. Όσο και αν θυμώνουμε με τον διπλανό μας ας σεβαστούμε την δική του προσωπική ιστορία.
Δεν ξέρουμε τι περνάει, τι του λείπει, τι φοβάται ότι θα χάσει.
Και είναι ακριβώς αυτή η διαχείριση της αβεβαιότητας, που μας θυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε και πως τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή όσο και αν πιστεύουμε ότι τα ελέγχουμε όλα. Γιατί δεν είναι λίγοι όσοι έχουν περάσει ώρες να αναζητούν την σπουδαία στιγμή μη δίνοντας σημασία σε αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα, που τώρα φαίνεται πόσο σημαντικά είναι εν τέλει και καθόλου δεδομένα.
Σε αυτή την στιγμή ευαλωτότητας, ας επιλέξουμε να είμαστε κοντά στους ανθρώπους, όχι απέναντί τους.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια