Πάντα με συγκλόνιζε η ιστορία της Ραπουνζέλ, η οποία είχε μεγαλώσει χωρίς να γνωρίζει ότι η μητέρα της η Γκόθεμ δεν ήταν η πραγματική της μητέρα, αλλά μία μάγισσα, που αυτό το οποίο την ενδιέφερε ήταν η εικόνα της και η αιώνια νιότη της. Ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του “Γονείς και παιδιά” προσθέτει έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στην σχέση της Ραπουνζέλ με την Γκόθεμ. Για ένα μεγάλο διάστημα έχει επιλέξει να είναι η μητέρα της, ενώ αυτή τους η σχέση έχει επηρεάσει το ποια και πώς ήταν στο τώρα η Ραπουνζέλ.
Όταν το διαβάζει κανείς σκέφτεται ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Ή μήπως όχι;
Αυτό που επίσης μου έκανε πάντα εντύπωση ήταν η απουσία αντρικής φιγούρας στο παραμύθι μα κάνοντας μία βόλτα στο facebook μπορεί κανείς να δει Γκόθεμ κάθε φύλου και ηλικίας, που δεν χάνουν ευκαιρία να μοιραστούν την κάθε τους προσωπική στιγμή με αλλεπάλληλες selfies. Άνθρωποι απορροφημένοι από την ανάγκη τους για επίπλαστη επιβεβαίωση που χάνουν συχνά την ευκαιρία να βιώσουν την παρούσα στιγμή.
Και είναι εκεί που σκέφτομαι πως άραγε να νιώθει ένα παιδί σε μία εικονική πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για ένα παιδί να συμβιώνει με μία μητέρα ή έναν πατέρα που δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι για εκείνο και ασχολούνται αποκλειστικά με την εικόνα τους και πως θα λάβουν επιβεβαίωση από το περιβάλλον; Λυπάμαι όταν σκέφτομαι πόση μοναξιά βιώνει ένα παιδί σε μία ηλικία που είναι τόσο σημαντικό για εκείνο να λάβει την επιβεβαίωση της ύπαρξης του για να μην την αναζητά στο μέλλον από τεχνητά μέσα.
Και σκέφτομαι πως αυτά τα παιδιά αναγκαστικά θα προσαρμοστούν δημιουργικά στο περιβάλλον μην αντέχοντας την πραγματικότητα του να μην υπάρχουν για τους άλλους, αφού αυτοί οι σημαντικοί άλλοι είναι απορροφημένοι στο είδωλό τους. Για να επιβιώσουν θα προσπαθήσουν να εξιδανικεύσουν τους γονείς τους, ώσπου θα έρθει η στιγμή που είτε θα τους απομυθοποιήσουν και θα έρθουν σε επαφή με τον πόνο της εγκατάλειψης ή θα ακολουθήσουν με την σειρά τους την θλιβερή και μοναχική διαδρομή των selfies και της αναζήτησης Likes.
Αναλογιζόμενη το τέλος του παραμυθιού με την επιστροφή της Ραπουνζέλ στην πραγματική της οικογένεια, ένα happy end για το σύγχρονο παραμύθι θα ήταν οι γονείς να αφήσουν στην άκρη την εικονική πραγματικότητα, για να κοιτάξουν τα παιδιά τους & να δουν στον καθρέφτη των αθώων παιδικών ματιών τον αυθεντικό τους εαυτό και την ικανότητα τους να σχετίζονται και να αγαπούν.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια