Οι άνθρωποι έχουν μία φυσική ροπή προς την κοινωνικοποίηση, την επαφή με το περιβάλλον με την έννοια της αλληλεπίδρασης και του σχετίζεσθαι. Μπορεί να περιτριγυρίζονται από άλλους μα αν δεν υπάρχει αυτού του είδους η επαφή και η σύνδεση, νιώθουν μόνοι. Μία τέτοια ψευδαίσθηση δημιουργούν συχνά και τα social media.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο οι άνθρωποι συχνά αισθάνονται μόνοι, ακόμη και αν οι διαδικτυακοί τους φίλοι ανέρχονται σε εκατοντάδες. Βλέπουν τις ζωές των άλλων να περνούν στο newsfeed, μα πάει καιρός από την τελευταία φορά που τους είδαν από κοντά, ή μίλησαν μαζί τους, ενώ με κάποιους γνωρίζονται ελάχιστα ή και καθόλου. Έτσι η φιλία περιορίζεται στην ανταλλαγή comments και likes δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν κάπου.
Άνθρωποι γεννιούνται, παντρεύονται, μεγαλώνουν, γερνούν και πεθαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν μόνοι. Η έλλειψη αλληλεπίδρασης υποκαθιστάται από την επαφή με την εικόνα των άλλων. Μα αυτό δεν είναι αρκετό.
Κάποιες φορές μπορεί αυτή η ψευδαίσθηση να τους βοηθάει να νιώσουν καλύτερα, αλλά αυτό είναι παρωδικό. Έπειτα, το αίσθημα της μοναξιάς επιστρέφει ελλείψει επαφής και σύνδεσης. Η επαφή με την εικόνα των άλλων μέσω ενός διαδικτυακού εργαλείου δεν λογίζεται ως επαφή. Η επαφή χρειάζεται ενεργή αλληλεπίδραση και μοίρασμα μεταξύ των ανθρώπων, το οποίο δεν γίνεται αυτόματα από αυτά τα μέσα αν έχουμε ξεχάσει την αυθεντική αλληλεπίδραση.
Άνθρωποι πενθούν και μοιράζονται σε ένα post ότι έχασαν κάποιο κοντινό πρόσωπο. Μπορεί να λάβουν πολλά comments και reactions, μα πόσοι στο τέλος θα καλέσουν, για να τους δοθεί η ευκαιρία να μοιραστούν πως νιώθουν για αυτή την απώλεια; Με πόσους θα επικοινωνήσουν οι ίδιοι απευθείας για να μοιραστούν αυτό που τους συμβαίνει; Εν τέλει, πόσο θα ανακουφιστούν και βοηθηθούν απλά μετρώντας τον αριθμό των reactions; Το πιο πιθανό είναι ελάχιστα και προσωρινά. Έπειτα, το αίσθημα της μοναξιάς και της θλίψης θα επανέλθει πιο δριμύ.
Άνθρωποι γιορτάζουν γενέθλια ή επιτυχίες και λαμβάνουν αμέτρητες ευχές και συγχαρητήρια, μα είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα βρεθούν εν τέλει κοντά τους να γιορτάσουν μαζί.
Αρκεί να σταθούν τότε και να αναρωτηθούν ποιοι είναι οι άνθρωποι, που στέκονται ή που θα επιθυμούσαν να έχουν δίπλα τους, επιλέγοντας να μιλήσουν και να αλληλεπιδράσουν αυθεντικά μαζί τους μειώνοντας το χρόνο που αφιερώνουν στην εικονική πραγματικότητα.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια