«Η μαμά μου με λέει ντροπαλή. Δεν θέλω να είμαι ντροπαλή αλλά δεν ξέρω πώς να είμαι αλλιώς. Της μαμάς μου δεν της αρέσει να ντρέπομαι. Το βλέπω από τον τρόπο που επιμένει να πω το όνομα μου, να μιλήσω σε ανθρώπους που δεν ξέρω. Και όσο επιμένει, τόσο πιο πολύ χάνεται η φωνή μου. Θα ήθελα να με βοηθήσει να μάθω τι είναι ντροπή, αν της έχει συμβεί και εκείνης, και πως κατάφερε να μην ντρέπεται. Θα ήθελα να μου δώσει χρόνο και την επιλογή να μην μιλάω όταν δεν θέλω».
Η ντροπή προκαλείται συχνά από την μη αποδοχή και την κριτική από τους σημαντικούς άλλους. Εμφανίζεται από φόβο μην χαθεί η σχέση. Η μαμά που δεν σέβεται την επιθυμία του παιδιού της να μην μιλήσει σε κάποιον που δεν γνωρίζει, και επιμένει προς αυτή την κατεύθυνση στέλνει άθελα της το μήνυμα “Κάτι δεν πάει καλά με εσένα”. Ο μπαμπάς που θα βιαστεί να διορθώσει δημοσίως το λάθος του παιδιού του αστειευόμενος ή κριτικάροντας το, το ταπεινώνει χωρίς να του αναγνωρίζει το δικαίωμα στο λάθος, μιας και τα παιδιά μαθαίνουν μέσω της δοκιμής και της πλάνης, δηλαδή του λάθους. Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι να αποδεχτούμε και να δώσουμε νόημα και χώρο στα συναισθήματα τους. Μέσα από αυτό θα έρθουμε και εμείς σε επαφή με αυτό που προκαλεί το συναίσθημα, για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε.
Ένα συναίσθημα από μόνο του δεν είναι ποτέ κακό, αυτό που το κάνει να μοιάζει κακό είναι ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε όταν συμβαίνει.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια