Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σέναγυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,κ’ ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιοτυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίεςεκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν·πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.Κωνσταντίνος Καβάφης «Θυμήσου, σώμα... »


Το σώμα μας συμμετέχει ενεργά σε κάθε μας συναίσθημα∙ όταν φοβόμαστε μπορεί να τρέμει, όταν θυμώνουμε μπορεί να αυξηθούν οι καρδιακοί παλμοί μας, όταν στενοχωριόμαστε κλαίμε, όταν κρατάμε το θυμό μας ή τα δάκρυά μας μπορεί να έχουμε πονοκέφαλο ή πόνους στον αυχένα. Κάθε συναίσθημα έχει και σωματική έκφραση, η οποία είναι ξεχωριστή για τον καθένα.
Μπορεί εύκολα κανείς να συμπεράνει ότι οι πόνοι στο σώμα μπορεί να συνδέονται με μνήμες του παρελθόντος, τις οποίες έχουμε απωθήσει γιατί δεν αντέχουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Οι πόνοι αυτοί μπορεί όμως να συνδέονται και με το παρόν όταν επιλέγουμε συνήθως ασυνείδητα να μπλοκάρουμε κάποιο συναίσθημα. Το συναίσθημα ωστόσο θα προσπαθήσει να βρει τρόπο έκφρασης και εκφόρτωσης μέσα από το σώμα ή για την ακρίβεια μέσα στο σώμα. Τα δάκρυα που δεν αφήνουμε να βγουν, δημιουργούν πονοκεφάλους∙ ο καταπιεσμένος θυμός μπορεί να προκαλεί ενοχλήσει στο στομάχι.
Μπορεί να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα, ωστόσο αυτοί οι τρόποι είναι προσωρινοί εφόσον εστιάζουν ακριβώς στα συμπτώματα και όχι σε αυτό που τα πυροδοτεί. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να βρούμε τρόπο να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας και πως αυτά επηρεάζουν το σώμα μας. Μα για να γίνει αυτό χρειάζεται πρώτα να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα να τους δώσουμε χώρο και να εστιάσουμε σε αυτά που δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν μάθει να μην κλαίνε, άλλους που καταπιέζουν τον θυμό τους από φόβο μην τους απορρίψουν οι άλλοι. Αυτό που χρειάζεται είναι αρχικά να αποδεχτούμε την δυσκολία μας και να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε με νέους τρόπους έκφρασης του συναισθήματος αφήνοντας έξω φωνές του παρελθόντος που μπορεί να μας λένε ότι «οι άντρες δεν κλαίνε», ότι ο «θυμός είναι ένα μη αποδεκτό συναίσθημα» και άλλα παρόμοια.
Με αυτόν τον τρόπο σεβόμαστε έμπρακτα το σώμα μας κάνοντας το κοινωνό στο συναίσθημα και στη ζωή μας. Νους και σώμα θα συνεργάζονται προς την αρμονία και την ισορροπία στηρίζοντας την εμπειρία μας.
Μα το σώμα είναι και αυτό που θυμάται τις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει και οι αναμνήσεις αυτές μπορούν να είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικές αρκεί να τις φέρουμε στο παρόν.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια