Είναι καιρός που παρατηρείται μία τάση να κανονικοποιήσουμε τα παιδιά ως προς την ανάπτυξή τους: πότε θα μιλήσουν, πότε θα περπατήσουν, πως θα παίξουν, πως θα γράψουν.
Και μέσα σε αυτό βλέπουμε την αγωνία των γονιών. "Τα έχω κάνει όλα καλά; Είναι το παιδί μου αρκετό; Μήπως κάνω κάποιο λάθος; Είμαι αρκετός;"Σε παιδικά πάρτυ υπάρχουν γονείς που σιωπούν και γονείς που κομπάζουν για τα κατορθώματα των παιδιών τους. Γονείς που ανησυχούν όταν το παιδί τους δεν κάνει ό,τι και τα άλλα. Γονείς που συγκρίνονται μέσω των παιδιών.
Και σκέφτομαι που έχει κρυφτεί η έννοια της μοναδικότητας μαζί με τον ατομικό ρυθμό ανάπτυξης του κάθε παιδιού; Πώς γίνεται να ξεχνάμε την έννοια της ξεχωριστής ύπαρξης με τις εξατομικευμένες ικανότητες;
Τι θα κερδίσουμε αν φτιάξουμε μία κοινωνία με πανομοιότυπα παιδιά;
Και έχω την ανάγκη να πω σε σένα που αναρωτιέσαι ότι το παιδί σου είναι μοναδικό. Μπορεί να μην έχει μιλήσει τόσο γρήγορα όσο τα άλλα, μπορεί να άργησε να περπατήσει, να μην έχει ακόμη αποχωριστεί την πιπίλα του, να δυσκολεύεται να κοιμηθεί μόνο του, μα είναι ένα παιδί με άπειρες δυνατότητες αρκεί να μετακινήσεις το βλέμμα σου σε αυτό που το κάνει ξεχωριστό.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια