Όταν τα παιδιά μιλούν για αυτό που τους απασχολεί, αυτό που χρειάζονται είναι κάποιον να τα ακούσει και να τα καταλάβει. Μα συχνά οι γονείς άθελα τους βιάζονται να τους πουν τι πρέπει να κάνουν ή πως πρέπει να νιώθουν, με αποτέλεσμα να ματαιώνονται τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς. Εκείνα νιώθουν ματαίωση γιατί δεν λαμβάνουν κατανόηση και οι γονείς νιώθουν το ίδιο, επειδή δεν κατάφεραν να βοηθήσουν το παιδί τους. Γιατί προσπάθησαν να το βοηθήσουν λέγοντας του τι να κάνει χωρίς να δίνουν χώρο σε αυτό που το απασχολεί.
Αν ένα παιδί επιστρέφοντας από το σχολείο μοιραστεί με τον γονέα του το ότι δεν πέρασε ωραία γιατί δεν είχε παρέα να παίξει μπορούμε απλά να μείνουμε στο πως νιώθει για αυτό χωρίς να βιαστούμε να προχωρήσουμε σε συμβουλές για το τι πρέπει να κάνει ή τι έπρεπε να είχε κάνει. Με αυτό τον τρόπο το παιδί είναι πολύ πιθανό να νιώσει ότι φταίει για αυτό που του έχει συμβεί.
Ακούγοντας με προσοχή και ενδιαφέρον αυτό που πραγματικά το απασχολεί θα το βοηθήσουμε να έρθει σε επαφή και να βιώσει την στενοχώρια του για αυτό που συνέβη χωρίς να πρέπει απαραίτητα να του βρούμε άμεσα μία λύση.
Μυρτώ Φραγκάτου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια